پارامتر اکسیژن محلول

Dissolved Oxygen یا همان اکسیژن محلول، به سطح اکسیژن آزاد و ترکیب‌نشده در آب یا مایعات دیگر اشاره دارد. اندازه‌گیری این پارامتر از آنالیزهای مهم در بررسی کیفیت پارامترهای آب، تصفیه پساب‌ و مطالعات خوردگی مواد است. موجودات در آب اکسیژن خود را از اتمسفر و گیاهان آبی بدست می‌آورند.

در میان گازهای موجود در هوا گازهای اکسیژن و نیتروژن حلالیت پایینی دارند که مستقیما به فشار جزئی آنها بستگی دارد. مایع، اکسیژن را تا زمانی حل می‌نماید که فشار جزئی اکسیژن در مایع با هوا یا گازی که در تماس است، در تعادل باشد. دو نوع اصلی تکنولوژی سنجش DO شامل روش الکتروشیمیایی و روش نوری می‌باشد. در روش الکتروشیمیایی مقدار اکسیژن محلول در یک الکترود که شامل کاتد، آند، محلول الکترولیت و غشاء نفوذپذیر اکسیژن می‌باشد، اندازه گیری می‌شود اما در روش نوری مقدار DO با استفاده از تابش نور و اندازه گیری نور نشری در پدیده لومینساس تعیین می‌گردد.
مقادیر غلظت اکسیژن محلول در بسیاری از موارد امری حیاتی و مهم می‌باشد که نیازمند کنترل و پایش مداوم است. بدون DO کافی، منابع آبی کثیف و ناسالم می‌شود که بر کیفیت محیط‌زیست، آب آشامیدنی و سایر محصولات تأثیرگذار خواهد‌بود. نظارت برمیزان اکسیژن محلول به ارتقای کارایی در حوضه‌های هوادهی کمک می‌کند. با استفاده از تجهیزات اندازه‌گیری DO، یک مرکز می‌تواند هزینه‌های انرژی را با تنظیم هوادهی برای مطابقت با DO مورد نیاز کاهش دهد. در تصفیه صنعتی آب، سطح DO می‌تواند شاخص مسائل کیفیت آب باشد که می‌تواند منجر به خوردگی تجهیزات ‌شود. همچنین تمام حیوانات آبزی برای تنفس به اکسیژن محلول نیاز دارند. سطوح پایین اکسیژن (‏هیپوکسی) ‏یا عدم وجود اکسیژن (‏آنوکسی) ‏می‌تواند باعث وقوع مشکلاتی برای حیات آبزیان شود.